Mostrando entradas con la etiqueta Colaboración. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Colaboración. Mostrar todas las entradas

lunes, 12 de abril de 2010

Otra consecuencia de la deforestacion

Otro problema causado por la deforestacion:



(Pincha en la foto para ampliarla).

(¡Gracias, Anabel!).

miércoles, 3 de marzo de 2010

APADRINAMIENTOS (DINO)


Cuando uno tiene un gato y se atreve a ir a por el segundo... ya no puede parar. Como dicen los ingleses, como con las patatas fritas de bolsa: you can't just take one!

A no ser que alguna circunstancia se lo impida.

Como prefiero seguir durmiendo bajo techo y no debajo de un puente, no he traído ningún otro gato más. Somos felices y tiene que ser así.

Pero me enamoro. ¡No puedo evitarlo! Gato que veo, gato que quiero. Que si mira qué guapa, que si qué pelo, que si está cieguito, que si le falta una pata, que si pobrecito, que si mira qué cachorrito, que si mira qué viejecito, pobriño, que si es precioso, que si es raro, que si es negro, que si es una mágica carey... por lo que sea,, se me antojan todos. Y además quiero salvarlos, pero también es por egoísmo; me encanta estar en su compañía y los adoro.

Así que cuando me enamoré de Dino y como no podía adoptarlo, como buena loca por los gatos opté por otra opción: apadrinarlo. Con mi pequeña ayuda he contribuído a que Dino esté ya listo para ser adoptado por otra persona que se enamore también de él y pueda hacerlo. Y me siento muy orgullosa, para qué negarlo, y quiero ponerlo aquí para que si a alguien no se le ha ocurrido y le apetece, se anime. Y eso que yo elegí la opción más difícil: un animalito a muuuchos kilómetros de mi casa al que no puedo ni ver, ni tocar, ni llevar un regalito, ni nada. Me informan de cómo va progresando, me cuentan cómo va y cómo es, me dicen de sus cosas y sus gustos, me mandan fotos y vídeos y encima me dan muchas gracias que me ruborizan muchísimo porque soy yo la agradecida al ver cómo ha servido mi granito de arena y Dino ha conseguido salir adelante, que es todo un superviviente nato (claro que ha tenido más mimos que mis propios gatos, me consta) y además con un carácter fuera de lo común de bueno y simpático que es. Definitivamente es un gato especial. Bueno, me dejo de rollos y os copio la ficha:

Este pequeño es un ejemplo mas de como el tópico de que un gato sobrevive en la calle, no es verdad. Apareció en unas condiciones terribles, le faltaba un trozo de rabo, estaba cojo, herido, con hongos. Su cojera es una fractura que debia llevar 10-15 dias, lo del rabo parece que le mordió un perro recientemente, quizás este pobre fue victima de un atropello, y al no poder correr con normalidad, terminó por caer en las fauces de algun perro. Eso es lo unico que se encontro pobre gato casero al ser abandonado en la calle, sufrir todo tipo de accidentes que casi le cuestan la vida. Ahora Dino se recupera poco a poco, hubo que amputarle el rabo, y su patita necesita operacion, pero él es un gato feliz, cariñoso, agradecido y muy tontorron, que neceista encontrar un hogar donde olvidar su terrible pasado, ni siquiera llega al año de edad, es todavia un cachorrito. Está sano es negativo a leucemia e inmuno, está en Talavera (Toledo) Protectora ASHA








Dino, mi ángel sin alas, aquí.

Claro que hay que decirlo; en estos tiempos no hay que hacer estas cosas sin pregonarlas sino que hay que gritarlo a los cuatro vientos para que más gente se anime y vea que la gente normal como ellos, como tú (bueno, reconozco que soy un poco rarita, jeje) hace estas cosas. Y hasta por internet.

Una forma de ayuda: el apadrinamiento:

Cómo ayudar

Hay muchas maneras en las que tú puedes ayudarnos tan solo tienes que elegir aquella que mejor se adapte a ti. Si quieres más información sobre alguno de los apartados o tienes alguna duda que quieres resolver, ponte en contacto con nosotros, escríbenos a nuestro e-mail y estaremos encantados de responderte.



APADRINAMIENTO

El apadrinamiento es la opción ideal para aquellas personas que por diversos motivos quieren adoptar un animal pero no pueden: porque ya tienen demasiados animales en casa y ya no hay espacio suficiente para otro, porque en su piso no le dejan tener animales, sufren de alergia al pelo de estos, no tienen tiempo suficiente para encargarse de él, etc.

Cuando apadrinas a un animal te haces responsable de él de manera económica, el animal lo tendríamos con nosotros pero tú podrías venir a visitarlo siempre que quisieras, llevártelo a pasear y disfrutar de su compañía, ponerte en contacto con nosotros para saber cómo se encuentran o bien recibir en tu correo de manera periódica fotos de él . Con tu aportación económica supliríamos sus necesidades: comidas especiales para perritos ancianos o cachorros, operaciones, medicación, vacunas, etc.

Las ventajas de apadrinar un animal son muchas tanto para él como para ti. Cuando apadrinas a un animal le estás dando la oportunidad que le arrebataron al abandonarlo: le estás brindando la oportunidad de ser feliz. Siempre que lo desees podrás visitar al animal ,aunque por supuesto esto no es obligatorio, recuerda que con tus visitas le ayudarás a socializarse o aprender de ti, ya que muchos animalitos llegan a nuestra asociación asustados y con muchos traumas debido a abandonos, peleas con otros perros, palizas y demás barbaridades(...).

Fuente: Adoptamics.org

domingo, 28 de febrero de 2010

Acogidas

Sabéis que siempre estoy con el "PON UN GATO EN TU VIDA" y el "NO COMPRES, ADOPTA" y todos esos temas para fomentar la adopción de los animales que esperan un hogar y no lo tienen; pero... ¿sabéis de dónde vienen esos animales? Especialmente los gatos, claro...
Pues de los HOGARES Y CASAS DE ACOGIDA:


Yo lo encontré aquí http://blogdeproyectogato.blogspot.com/2010/02/acoge-un-gato-en-tu-hogar.html aunque está "rulando" por ahí en difusiones.
Si te "apetece", difunde este vídeo en tu blog y/o por email. Gracias.

domingo, 14 de febrero de 2010

Estoy triste, dolida y decepcionada

Estoy triste.

Triste porque desde que tengo gatos estoy no sólo descubriendo un mundo que estaba absolutamente oculto para mí, sino porque veo la cantidad de animales que sufren y pasan miserias y la gente no se da cuenta, como no me daba yo, o lo ven normal o incluso hasta insalubre y una molestia. Y los verdaderos encargados de hacer algo son las autoridades, al igual que controlan las poblaciones de palomas o de gaviotas en las ciudades o las especies protegidas en las zonas especiales, pero es más caro controlar una colonia de gatos que matarlos, y eso es lo que hacen, además de prohibir que se les alimenten aunque cuando ven alguien de una protectora "hacen la vista gorda" porque no es lo mismo, pero si va una viejiña a darles algo le ponen una multa de cuidado. Con los perros no es muy diferente: como sabéis, la gente se cansa de ellos porque cuando crecen no son tan bonitos como de cachorros, o porque ese perro de raza tan caro que compraron tiene ahora una enfermedad y es mejor deshacerse de él, o porque fastidia las vacaciones... No quiero seguir que ya sabéis todos de ese tema (de los perros; de los gatos no se sabe NADA) y tampoco quiero ser masoquista -ni sádica.

Me "autocomprometí" a hacer algo; estando enferma es difícil pero siempre hay algo que hacer, y una de esas cosas, un granito de arena, fue hacer difusiones por mail; no a los animalistas que nos reenviamos los mismos correos en un círculo cerrado, sino a todos mis contactos, con la idea de que ellos a su vez hicieran lo mismo y se formara una cadena que en algún eslabón tuviera una buena noticia.

Estos contactos no tienen ni que leer el mensaje, sólo reenviarlo a sus contactos, pues aunque tú, sí, tú, no quieras un perro o un gato, y aunque te creas que la gente que conoces tampoco, quizás la cuñada del compañero de trabajo al que se lo mandes sí que lo quiere, o quizás una amiga de tu prima quiere un animal, o quizás ellos quieren aportar algo a las cuentas de las protectoras o hacerse socios o comprar lotería, o quizás nada, pero puedan reenviarlo y así conseguir que se extiendan estas pequeñas noticias que son tan grandes desgracias.

¿Trabajo? ¿Tiempo? ¿Cuentas colapsadas? El mismo que con otro tipo de correos de los que jamás nadie me ha dicho, al menos a mí personalmente, que no le envíe. Si no te gusta un chiste o las fotos de un pps lo borras y listo. Si te gusta, corres a reenviarlo. ¿Por que no reenvías también estos mensajes de animales que buscan un hogar y que si no lo encuentran morirán o, en el mejor de los casos, pasarán su vida en una protectora? (en una perrera no, pues los matan a los pocos días si nadie los quiere). ¿De verdad te cuesta tanto? ¿Tanta vergüenza te da reenviarlos?

Por eso estoy tan triste.

Algunas personas me habéis escrito porque os colapso el correo del trabajo, y eso sí que no es mi intención ni pretendo daros problemas y os pido disculpas. Pero me consta que a algunos de vosotros os mandan otros como a mí de pps y tal que ocupan tanto o más, ¿esos no colapsan?

Otros me habéis escrito diciendo que no os interesa el tema, pero que os mande "de los otros". A vosotros va dirigido este escrito, entre otras personas.
Esas otras personas son las que borráis los mensajes y los que me habéis puesto en spam porque ya no mando correos bonitos o graciosos, causándome a mí perjuicios porque mi cuenta es considerada spam, cuando me conocéis y sabéis que aquí detrás hay una persona, que no soy ningún robot y que no mando troyanos ni virus ni siquiera propaganda.

Y yo pensando que se estaban reenviando los mensajes. Al final sólo los reenvían.... ¿quién? ¿aún no has caído? pues exacto: los animalistas que me los envían a mí.
Estoy muy disgustada viendo cómo es el mundo y cómo son mis contactos, y sobre todo con las personas que no se han dirigido a mí personalmente y lo han hecho a terceros para que me hagan llegar su mensaje: que están hartos de mis correos y que les colapso sus bandejas de entrada, cuando esas mismas personas me mandan vales de 100 euros del Mercadona a donde han mandado mi dirección o un niño desaparecido que seguramente ya ha hecho la mili o chistes verdes que saben que no me suelen gustar y menos aún los calendarios de tíos cachas que están pensados para homosexuales, no para mujeres, a ver si os enteráis, o que si reenvío un correo colaboraré a que le ingresen dinero a la niñita con cáncer (¿quién) o postalitas de la Virgen y de todos los santos, o correítos estupendos que ya he visto cien mil veces pues llevo en internet desde que "empezó"; también otros que sí que me gustan, por supuesto, pero lo peor de todo es que a esas terceras personas que vienen a decirme que no moleste a no sé quién no les cuentan que ellos también me mandan a mí mensajes y me colapsan mi bandeja (por suerte yo uso gmail) y jamás he protestado y de hecho me gusta recibirlos, y si no me gustara pues los borraría y ya está, no iría hablando por ahí contando la mitad o poniéndoles en spam.

Pero lo peor de todo es la cantidad ingente de animales que yo pensaba que estaban "rulando" por los correos y se quedan muertos en las papeleras de mis contactos. Es por eso por lo que estoy disgustada y desisto, no volveré a molestaros.
Aunque confío en que este mensaje os haga pensar un poco y quizás decidir hacer algo ¡que no cuesta nada!

Así que quien quiera que le reenvíe mensajes para difundir, que me escriba y me lo pida; yo no voy a enviar mientras ninguno más. Podéis comentar aquí lo que os dé la gana o escribirme al correo que ya conocéis alguno y los que no lo tenéis en mi perfil. Y los correítos bonitos no pienso volver a reenviar ninguno porque entiendo que también os colapsan y molestan. A mí sí, enviadme de todo que todo lo aprecio, aunque tenga tantos pendientes pues sabéis que estoy enferma y me lleva mucho tiempo.

Que os vaya muy bien a todos, y muchas gracias por leerme, si es que hay alguien que haya llegado hasta aquí leyéndolo todo.

Fauve, la petite sauvage.


Pd.- No hay cuadros en esta entrada-carta, ni "copias" ni "pegas", ni vericuetos; pues hoy no hago puzzle ni mural que valga y digo claro y alto lo que pienso, sin más complicaciones; que el dolor, la decepción y la tristeza a veces no son tan fáciles de mostrar, sobre todo a los que hay que decirles las cosas claritas, que es lo que simplemente pretendo hoy con estas lágrimas.

domingo, 4 de octubre de 2009

jueves, 17 de septiembre de 2009

APAGÓN MUNDIAL

MáNDALO A QUIEN QUIERAS! SI NO LO HACES NO PASA NADA, PERO A LA TIERRA SÍ....Y RECUERDA, TAMBIÉN HAY QUE COLABORAR UNOS DIAS AL AÑO PARA EL CUIDADO DEL AGUA. YA ES JUSTO.



APAGÓN MUNDIAL EL 17 DE SEPTIEMBRE DE 2009

ESTE APAGÓN SERÁ DE 21:50 A 22:00, A LA MISMA HORA LOCAL DE CADA PAÍS EN TODO EL MUNDO.

On Wednesday, September 17, 2009, I invite people around the world to turn off their lights for ten minutes –

from 9:50pm to 10:00pm in their local time zone.


Castellano:
Oscuridad mundial: En Septiembre 17, 2009desde las 21:50 a las 22:00 horas.
Se propone apagar todas las luces y si es posible todos los aparatos eléctricos, para que nuestro planeta pueda 'respirar'.
Si la respuesta es masiva, la energía a que se ahorra puede ser brutal.
Sólo 10 minutos y vea que pasa.
Si estamos 10 minutos en la oscuridad, prendamos una vela y simplemente la miramos y nosotros estaremos respirando y nuestro planeta.
Recuerde que la unión hace la fuerza y el Internet puede tener mucho poder y puede ser aun algo más grande.
Pase la noticia, si usted tiene amigos que viven en otros países envíeselo a ellos.

Ingles:
Darkness world: On September 17, 2009from 21:50 to 22:00 hours.
Proposes to delete all lights and if possible all electrical appliances, so our planet can 'breathe'.
if the answer is massive, energy saving can be brutal.
Only 10 minutes, and see what happens.
Yes, we are 10 minutes in the dark, we light a candle and simply
look at it, .
Remember that the union is strength and the Internet can be very power and can
do something big.
Spread the news, if you have friends to live in other countries send to them.

Chino:
黑暗的世界:�2009年9月17日從21時50分至22:00 。
é€™æ˜¯å»ºè °é—œæŽ‰æ‰€æœ‰é›»ç‡ˆå�Šå�¯èƒ½çš„話,所有電器,使我們的星ç�ƒå�¯ä»¥'呼å�¸' 。
å¦‚æžœç ”æ¡ˆæ˜¯å¤§è¦�模,節能,å�¯æ®˜é…·çš„。
�有10分�,並看看會發生什麼情�。
如果我們10分é�˜ï¼Œåœ¨é»‘æš—ä¸ ï¼Œæˆ�è¡£è Ÿç‡ å’Œç°¡å–®çš„å¤–è§€å’Œæˆ‘å€‘å°‡å‘¼å�¸å’Œæˆ‘們的星ç�ƒã€‚
記得當時的�盟是實力和在互�網上�以有很大的權力和,甚至�以更大一些。
通�新�.

Portugués:
Escuridão mundial: No dia 17 de Setembro de 2009 das 21:50 às 22:00 horas
propõe-se apagar todas as luzes e se possà vel todos os aparelhos eléctricos, para o nosso planeta poder 'respirar'.
Se a resposta for massiva, a poupança energética pode ser brutal.
Só 10 minutos, para ver o que acontece.
Sim, estaremos 10 minutos às escuras, podemos acender uma vela e simplesmente
ficar a olhar para ela, estaremos a respirar nós e o planeta.
Lembrem-se que a união faz a força e a Internet pode ter muito poder e podemos
mesmo fazer algo em grande. Passa a notà cia, se tiveres amigos a viver noutros paà ses envia-lhes.

�rabe:
ظلام العالم : على 17 سبتمبر 2009 من الساعة 21:50 الى 22:00
ÙˆÙŠÙ‚ØªØ±Ø Ø Ø°Ù� جميع الانوار واذا امكن جميع الاجهزه الكهرباءيه ØŒ ويمكن لكوكبنا 'تنÙ�س'.

اذا كان الجواب هاءله ØŒ ويمكن الاقتصاد Ù�ÙŠ استهلاك الطاقة ÙˆØ Ø´ÙŠØ©.
خلال 10 دقائق Ù�قط ØŒ ونرى ما Ø³ÙŠØ ØµÙ„.
نعم ØŒ Ù†Ø Ù† على 10 دقائق Ù�ÙŠ الظلام ØŒ ÙˆÙ†Ø Ù† على ضوء شمعة وببساطة
ان النظر اليها ØŒ ÙˆÙ†Ø Ù† نتنÙ�س وكوكبنا.
نتذكر ان Ø§Ù„Ø§ØªØ Ø§Ø¯ هو القوام وشبكة الانترنت يمكن ان تكون بالغة القوة ويمكن
Ø ØªÙ‰ تÙ�عل شيئا كبيرا.
Ø§Ù„ØªØ Ø±ÙƒØ§Øª الاخبار ..

Francés:
Darkness monde: Le 17 Septembre 2009 de 21:50 Ã 22:00 heures
Propose de supprimer toutes les lumières et, si possible, tous les appareils électriques, à notre planète peut 'respirer'..
Si la réponse est massive, les économies d'énergie peuvent être brutales.
Seulement 10 minutes, et de voir ce qui se passe.
Oui, nous sommes 10 minutes dans le noir, on allume une bougie et simplement
Être regarder, que nous respirons et de notre planète.
N'oubliez pas que l'union fait la force et l'Internet peuvent être très électricité et peut

Même faire quelque chose de grand.
Déplace l'actualité.

Griego:
Σκοταδι κοσµο: Στις 17 Σεπ του 2009 απο 21:50 εως 22:00 ω�ες
Π�οτεινει να διαγ�αψει ολα τα φωτα και αν ειναι δυνατον, ολες τις ηλεκτ�ικες συσκευες, να πλανητη µας µπο�ει να «αναπνεει».
Εαν η απαντηση ειναι µαζικη, η εξοικονοµηση ενε�γειας µπο�ει να ειναι κτηνωδης.
Μονο 10 λεπτα, και να δουµε τι συµßαινει.
�αι, ειµαστε 10 λεπτα στο σκοταδι, θα αναψει ενα κε�ι και απλα
�α εξεταζουµε, που αναπνεουµε και τον πλανητη µας.
Θυµηθειτε οτι η ενωση ειναι η δυναµη και το Internet µπο�ει να ειναι πολυ δυναµη και µπο�ουν να
Ακοµη κανουµε κατι µεγαλο.

Μετακινησεις την ειδηση, αν εχετε φιλους να ζουν σε αλλες χω�ες να στειλουν τους και τους.

Alemán:
Darkness Welt: Am 17 September 2009 von 21:50 bis 22:00 Uhr
Schlägt vor, alle Lichter zu löschen und, wenn möglich, alle elektrischen Geräte, die unseren Planeten kann 'atmen'.
Wenn die Antwort ist derb, Energieeinsparung kann brutal.
Nur 10 Minuten, und sehen Sie, was passiert.
Ja, wir sind 10 Minuten im Dunkeln, wir Licht einer Kerze und einfach
Sei es bei der Suche, die wir atmen, und unseres Planeten.
Denken Sie daran, dass die Gewerkschaft ist Stärke und das Internet kann sehr Macht und können
Selbst etwas tun groß.

Verschiebt den Nachrichten.

Ruso:
�очь на Земле: 17 �ент�бр� 2009 года � 21:50 до 22:00 ча�ов отключите в�е огни, и, по возможно�ти, в�е �лектроприборы, чтобы наша планета могла �покойно 'подышать' хоть 10 минут.
В �лучае ма��ового уча�ти�, �тот проект приведет к огромному �бередению �нергии по в�ему земному шару. В�его только 10 минут, и вы увидите как важен будет результат.
За �ти 10 минут можно про�то по�идеть в темноте, зажечь �вечу и по�идеть при ее �вете. � за �то врем� наша планета у�пеет �покойно отдышать��.
Помните, что �овме�тное дей�твие - �то мощь, а Интернет - �то велика� �ила, вме�те мы можем добить�� очень многого. Сообщи о на� другим!!!

Holandés:
Darkness wereld: Op 17 September 2009 van 21:50 tot 22:00 uur
Stelt voor om alle lichten en zo mogelijk alle elektrische apparaten uit te zeten, om onze planeet te laten 'ademen'.
Indien het antwoord enorm is, de energiebesparing kan worden wreder.
Slechts 10 minuten, en zie wat er gebeurt.
Ja, we zijn 10 minuten in het donker, met de licht van een kaars en gewoon kijken, we laten onze planeet ademen.
Vergeet niet dat de unie is kracht en het internet kan zeer macht zijn
Zelfs iets groots worden. Verspreid het nieuws.

sábado, 22 de agosto de 2009

SOON (9º Eslabón en la Cadena de favores)

Sooner or later iba a hacerlo; llevaba años pensándolo.

Hace poco pensé que tenía que ser soon.

y fue el día de la ASUNción.

La elección era dura y difícil, pero terminé sooner than I expected porque la que menos me imaginaba me adoptó a mí as soon as me vió.

Soon afterward estaba todo decidido.

La fierecilla salvaje es tan bella que lo es todo: la luna y el sol juntos; ¡Sun + Moon = Soon!

Es mimosa y cariñosa, pero conoce bien El Arte de la Guerra, de Sun Tzu.

Ésta es Soon, mi Soon, nuestra Soon:

En el Refugio (GATOCÁN):



En casita, con Max y conmigo:



Y los tres somos felices y no comemos perdices.

Esta entrada forma otro eslabón que continúa la cadena de favores:
BLOG DE LA CADENA DE FAVORES

La visita a Gatocán fue una impresión tremenda porque nunca hubiera imaginado que en una protectora me sintiera tan feliz; los animales están cuidadísimos y las instalaciones son fantásticas; recomiendo la visita a todo el que pueda ir porque merece la pena con creces. Las fotos del Refugio son muy buenas, pero no se ve "la realidad"; realmente una emoción y toda una experiencia.
Blog de Gatocán
Cualquier aportación es bienvenida y agradecida; yo sigo intentando colaborar todo lo que puedo porque se lo merecen, es admirable la labor que allí realizan.

martes, 28 de julio de 2009

¡YO TAMBIÉN HE CONTINUADO LA CADENA DE FAVORES!

Hoy tengo una entrada completamente distinta a las que he hecho hasta ahora y que me hace una ilusión especial, estoy emocionada y ¡ni sé por dónde empezar!


Bueno, todo empieza con Max.




Como muchos de vosotros sabéis, Max es el gatito “que me permite vivir con él” y al que adoro. Parafraseando a Antonio Burgos, se ha convertido en imprescindible a pesar de su absoluta inutilidad. Inutilidad como animal doméstico, claro, porque vaya si me da y si recibo… Él llegó a mi vida de casualidad: unos amigos lo encontraron recién abandonado y casi recién nacido, aterrorizado, enredado en las rejas de la verja del hueco de ventilación de una casa delante del parque de Santa Margarita de A Coruña al que si llegaba a cruzar tendría dos opciones: o morir atropellado en una avenida en la que pasan los coches a toda velocidad a pesar de estar casi en pleno centro de la ciudad, o morir maltratado sin saber sobrevivir, pues Max tiene la cola rota de nacimiento, y no puede saltar como los demás gatos. Eso no lo sabíamos entonces; pensamos que era una herida o algo así; es sólo una tara que le han transmitido sus progenitores. Eso si no lo envenenaba algún malnacido como tantos que hay que se dedican a “erradicar” las poblaciones y colonias así… Digo yo que con el dinero que cueste el veneno podían comprar vacunas o esterilizar a los animales, o desparasitarlos, y que se controlasen las colonias de un modo más racional,,,

Max, además, es negro; una preciosa panterita con un pelo lustroso y brillante y ojos amarillos, que muchos supersticiosos ven como una superchería signo de mala suerte (aunque en los países nórdicos un gato negro en casa es considerado signo de prosperidad y fortuna), y con su cola rota, a pesar de ser hijo de siamesa -como supe más tarde- su destino fue ser otro caso más de “animal no deseado y abandonado“, como otros tantos que mueren en contenedores de basura o abandonados en medio del monte o de las carreteras cuando aún necesitan la leche materna para sobrevivir, o como los que se regalan en Navidades y luego se abandonan en vacaciones porque "estorban"...


Siempre digo que cuando me lo ofrecieron ni me lo pensé, pero miento. La verdad es que lo primero que dije fue NO. ¡Cómo iba yo a tener un gato! ¡si no sabía ni cómo se cuidaban! No tenía ni la más remota idea, además ¡yo siempre fui “de perros“!. Pero algo en mi interior me lo removió todo y en el fondo sabía perfectamente que ese no sería un sí, y ya os imagináis qué pasó. Su “salvadora” se ofreció a explicarme todo, insistiendo en que era muy sencillo; me regaló los elementos imprescindibles; la cuidadora me enseñó mucho también y me ofreció y regaló de todo también; yo me empapé de todo lo que pude preguntando a más gente, leyendo libros, buscando en internet y hablando con el veterinario. Y Maxito también colaboró, y me fue enseñando lo que quería y necesitaba…. El día que lo encontraron no me localizaron, y después menos porque estuve de viaje (¡en Florencia! Qué maravilla…) así que ese tiempo lo pasó en casa de una amiga suya y cuidadora, y a la vuelta fue cuando me lo dijeron; la pareja que lo había encontrado acababa de adoptar un perro y se les hacía demasiado todo; así que su segunda salvadora lo tuvo en su propia casa y lo crió y sacó adelante; se trata de una experta en gatos que dijo que jamás había visto un gato más aterrorizado, y eso que sabe “demasiado“ de gatos aterrorizados; temíamos que tuviera algo de corazón o así pero nada, estaba sanísimo y lo sigue estando.



(Max y yo el primer día en casa, al cabo de unas horas de llegar de casa de B. y cuando ya nos queríamos tanto. Qué pequerrechiño era, y eso que en unos días había crecido el doble de su tamaño...)


Fui un domingo a recogerlo a su casa y desde entonces Max forma parte de mi vida; hasta me parece un tiempo perdido todo el anterior; la relación que se tiene con los gatos es muy especial y fue todo un descubrimiento para mí. Es una pena que tanta gente la desconozca pensando que son tan independientes y que no se interrelaciona con ellos tanto y también que desconozcan la verdadera situación en que se encuentran los gatos abandonados (los gatos callejeros son gatos abandonados, es terrible) y la actitud pasiva de las autoridades competentes que se limitan a prohibir alimentarlos y a mirar hacia otro lado si son miembros de protectoras los que se acercan a darles medicamentos y comida, etc. Sin meterme demasiado en ese tema por ahora (quizás en otra entrada), os diré que los gatos se han convertido no sólo en mi pasión y adoración, sino en uno de mis puntos flacos, y el desterrar tantísimos falsos mitos como hay sobre ellos en una obsesión que no sé cómo realizar (¡qué bien huelen! Seguro que muchos se asombrarán al leer esta frase…) pero en ello estoy.



(Gozando de la nueva librería a la que puede subir escalando por la esquina, una nueva habilidad descubierta recientemente que le hace inmensamente feliz).

Por eso cuando ví en un foro en el que participo un artículo en un blog que me hizo seguir leyendo la web y encontrar esta otra entrada

http://www.lifestyleamanda.com/2009/02/yo-he-continuado-la-cadena-de-favores.html


-cuya lectura recomiendo encarecidamente-, esta vez no lo dudé ni un instante, e inmediatamente me puse en marcha.

Lo primero que hice fue ponerme en contacto con la Asociación Protectora de Animales GATOCAN,

http://gatocan.com

que es un refugio coruñés para perros y gatos, como su propio nombre indica, al que siento especial apego ya que, aparte de ser un sitio estupendo con unas instalaciones magníficas y que tiene verdadera pasión por sus animales, los cuida con esmero y les da una vida digna y se preocupa por encontrar la casa adecuada para cada uno de ellos, hay un detalle personal que me hace tener especial predilección y cariño hacia ellos: su “jefa” es la persona que sacó adelante a mi chiquitín ¡en su propia casa! Sí, la amiga de mi amiga que lo tuvo antes que yo, y lo hizo con un cariño y una dedicación que así está de sano y feliz, y siempre le estaré agradecida y en deuda.


Les pregunté si le parecía bien que hiciera esta entrada, siguiendo la “CADENA DE FAVORES” y tanto ella como su equipo estuvieron de acuerdo. Es una bonita forma de poner en conocimiento de más personas el funcionamiento de las protectoras y además una buena manera de animar a todos a aportar un granito de arena, cada uno según sus posibilidades, pues muchos pocos son un gran mucho, y hay muchísimas maneras posibles de ayudar.

Y siguiendo las instrucciones del reto -ya sabéis que no me gusta la palabra meme, ¡me parece una memez! (pero cada uno que lo diga como quiera, ¡libertad!), le pregunté qué necesitaban, y que a mí en particular me gustaría ayudar a los gatos.

Por motivos personales no puedo colaborar como voluntaria y en vez de ir de compras como hizo Amanda (si aún no habéis leído su entrada ya estáis tardando…) o donar una cantidad de dinero, o adoptar un animal, o hacerse socio, o ayudar a pasear a los perros, o ayudar a limpiar las instalaciones, o ayudar a encontrar hogar para algún animal… lo que yo hice fue de lo más fácil del mundo: busqué páginas en internet en la que hubiera ofertas de comida para gatos, y eso es lo que yo les envié: pienso.

La cuestión monetaria es tan relativa… pensad en lo que gastáis en llamadas y mensajitos desde el móvil, o en tabaco o en copas o en pizzas y comidas preparadas, o en ropa y complementos que ni necesitáis… Todo es cuestión de prioridades.

Os pongo un par de páginas sin ánimo de hacer propaganda sino solamente como ejemplo:

http://www.zooplus.es/
http://www.mascotaplanet.com
http://www.lacasadelasmascotas.com

Compré el tipo de pienso que me recomendaron en Gatocán porque les hacía mucha falta, y lo hice en zooplus porque al anotarme para recibir la Newsletter recibí un código para una oferta de descuento de un 10%, además de que hay ofertas en las que los piensos están un 10% más baratos que a su precio normal comprando "2x1", así que hice mi pedido en un santiamén (a veces el tiempo es oro…) y con un 20% de descuento ;-).

Ese es mi pequeño granito de arena para la cadena ;-).


Además, he decicido hacerme socia de Gatocán -en cuanto imprima el documento para ello (¡ya compré la tinta, milagro!): con una pequeña cantidad de euros al mes podemos ayudar mucho, sobre todo y obviamente cuantos más seamos.

Y quizás vaya pronto otra vez con un amigo que, teniendo ya un perro, un pájaro y peces, quiere adoptar un gato o una gata, y/o con mi prima, que está pendiente de adoptar una perra.

Y la repanocha: si algún día me decido… (¡qué ganas tengo!) me liaré la manta a la cabeza e iré a buscar allí otro gatito o gatita para que Max tenga compañero/a de su especie para disfrutar y retozar juntos. Y que sea tan feliz como Maxi y que deje su hueco libre para otro gatito en Gatocán.

Así que no me digáis que no os he dado ideas…

Ahora os hablaré de la Protectora de Animales de A Coruña GATOCAN:

Lo primero de todo, su URL: http://gatocan.com (también tienen un foro, para los que gustan de estas cosas). En la web podéis ver las formas de colaborar y también los animales que tienen esperando ser adoptados por una familia o persona que realmente se merezcan (¡no vale cualquiera!).
Gatocán tiene unas preciosas instalaciones. En este caso en concreto y a mi modo de ver son especialmente interesantes las dedicadas para los gatos, que no están (como suelen) en trasportines y cuartuchos, sino así de felices y contentos en el campo, mientras esperan un hogar que les merezca y les quiera, porque no hay que olvidar que la decisión de tener un animal en casa va a cambiar nuestras vidas durante muchos años y nos va a obligar a tener una serie de cambios y responsabilidades (mayores o menores dependiendo del animal) para satisfacer todas sus necesidades de todo tipo y que pueda vivir feliz y sano; y que es un compromiso durante toda la vida por lógica ¡y por ley! A los animales hay que tratarlos bien, y alimentarlos, y vacunarlos, y esterilizarlos para evitar camadas indeseadas (este también es otro tema en el que no me voy a alargar.
Aquí tenéis fotos de la protectora para que veáis qué bien cuidados están mientras os esperan:









Si queréis más información, sólo tenéis que mirar en la web o pedirla directamente.

En fin, creo que sólo me queda por cumplir el hecho de retar a otras personas a continuar la cadena de favores, cuestión difícil donde las haya, pues ni quiero comprometer a nadie ni quiero dejarlo en blanco… así que lo que he decidido es pensar en los amigos blogueros que creo que más gustarán de esta iniciativa y que, por supuesto, con entera libertad decidan si quieren continuarla o no, al igual que dejo abierta la puerta a que me secunde quien le apetezca sin necesidad de estar nombrado, como he hecho yo libremente con la entrada de Amanda, a la que, a pesar de ser de Coruña también, no conocía -ni a ella ni a su blog- hasta que vi ese enlace sobre la hierba gatera, ¡quién me iba a mí a decir!

Así que me gustaría muchísimo que hicieran algo, lo que sea, por los animales, o nos cuenten algo que han hecho o que harán, y cumplieran este reto y continúen esta cadena cuando puedan o quieran:

Mi amigo Cornelivs (blog: Diario de Cornelivs)

Mi amigo Silvano (blog: El Arte de Vivir )

Mi amigo y maestro Ralph (Blog: RALPH ALBA ARTS,CATS&PARTS )

Y mi queridísimo querido Agustín Romero Barroso (blog: Poeta en Llerena )

Para que luego digan que todos los "animalistas" son mujeres, yo he decidido retar a hombres... (bah, es mera casualidad).

Y aprovechando lo mucho que me gusta hacer trampitas y saltarme las reglas estrictas, reto también a:

mi queridísima y adorada enemiga Eponine (blog: Bajo los efectos de...)


Y a mi alter ego pero en guapa, joven, inteligente y encantadora BLAS (Blog: Blas sin epi)

Así que ahora, aparte de sentirme feliz por este pequeño granito de arena, me siento encantada de estar divulgándolo, porque es otro granito más para que tú, que estás leyendo esto, hagas algo, lo que sea, lo que puedas, lo que te apetezca, por ayudar a los animales.

Ahora voy a enviar un mail a la dirección
continua.la.cadena.de.favores(arroba)gmail.com
con los datos:

Link de la entrada ya realizada: http://fauvelapetitesauvage.blogspot.com/2009/07/yo-tambien-he-continuado-la-cadena-de.html
Mi nombre o seudónimo: Fauve, la petite sauvage
Y decir: Yo también he continuado la Cadena de Favores.
Para así poder ser incluída en el blog
:

http://continuacadenadefavores.blogspot.com

Y con todo el orgullo y la alegría del mundo creo que puedo colgar el cartelito que certifica que he cumplido el reto y continuado la CADENA DE FAVORES:




Por último quiero decir a los que sientan las típicas reacciones -que personalmente me parecen pura demagogia porque no implican en absoluto incompatibilidad alguna- de “con la de niños que pasan hambre en el mundo” (mi otro punto flaco) y cuestiones así, que personalmente no voy a decir con quién colaboro ni con quién no, pues que eso lo dejo para la esfera personal, aunque quizás me anime a hacerlo porque pensando lo que está consiguiendo esta cadena de favores y con otros manifiestos, etc., puede que haya llegado el momento en que internet realmente colabore no sólo a cambiar nuestra visión de muchos temas y a relacionarnos de una manera antes impensable, sino también a darnos una información de la que a veces no disponemos y poner los medios al alcance de los demás y permitirnos contribuir así mucho más que ayudando “en secreto” o sin hacerlo por no saber cómo.

Espero que os haya agradado esta entrada que tan feliz he realizado y que tan bien me siento por haber hecho, y no es ningún lava-conciencias, os lo aseguro... Desde aquí envío muchos ánimos a los que estéis dubitativos; no os arrepentiréis, ¡doy fe!.



(Las reglas del reto están en el blog del que continúo la cadena, pero para poner las cosas más fáciles las copio aquí:

.REGLAS

Regla nº 1: Contactar con una protectora de animales, informando en el blog sobre ella y preguntándoles en qué se les puede ayudar.

Regla nº 2: Colaborar con la protectora 1 día de tu vida (voluntariado o llevando algo que necesiten), o si no encuentras ninguna protectora en la que colaborar, ayuda a algún animal que lo necesite.

Regla nº 3: Hacerles algunas fotos a los animales del Refugio para ayudarles a encontrar hogar.

Regla nº 4: Copiar las reglas del meme y pegarlas en la entrada.

Regla nº 5: Enviar un email a [continua.la.cadena.de.favores(arroba)gmail.com]dando los datos: tu nombre, el link del meme ya realizado en tu blog y comentando que tú también has continuado la cadena de favores, para así ser incluido/a en el blog http://contiinuacadenadefavores.blogspot.com .

Regla nº 6: Pasar el meme a 4 blogueras/os para que se conviertan en eslabones de la cadena.

Regla nº 7: Colocar en tu blog tu merecido premio.)



Y como colofón apoteósico, os pongo fotos de cachorros que están esperando en Gatocán... ¿quizás por ti? ;-)










sábado, 18 de julio de 2009

Defensa Animal

De: DefensAnimal.org
Asunto: Nueva REVISTA - 'DefensAnimal'
Para: info@defensanimal.org
Fecha: viernes, 17 julio, 2009 10:41

Os informamos de que ya podeis descargar el numero 1 de la Revista ‘DefensAnimal’.
Esta revista tendra una periodicidad semestral, y la ofreceremos online en formato pdf.
Como podreis ver, la revista constara de algunas secciones fijas y de otras que iran variando.
Esperamos que sea de vuestro agrado y os agradeceriamos que le dierais maxima difusion entre vuestros contactos

Os la podeis descargar desde este enlace (pesa 25 Mb):

http://www.defensanimal.org/Revista_DefensAnimal_01.pdf



…………………………………………………………………………………………
Necesitamos tu ayuda para seguir defendiendo los intereses de TODOS los animales no humanos:

+ Puedes ser socio/a de DefensAnimal.org desde solo 5 euros al mes:
http://www.defensanimal.org/socios
+ Puedes hacer un donativo:
- 2100-2787-57-0200034429
- ES59-2100-2787-5702-0003-4429) (CAIXESBBXXX)

……………………………………………………………………………………………

Videos recomendados:
+ Por todos ellos…:
http://www.defensanimal.org/videos/por_todos_ellos.htm
+ Entrevista en TV-TMVA:
http://www.defensanimal.org/videos/entrevista-TVMA_140708.htm
+ Debate con un torero en UPV-TV:
http://www.defensanimal.org/videos/debate_taurino.htm


……………………………………………………………………………………………

DefensAnimal.org
http://www.defensanimal.org
info@defensanimal.org
Tfno.(+34)630152401

Entradas populares

beruby.com - Empieza el día ganando

¡Gracias, Kira!

Gracias, Athena, con todo mi cariño, mi admiración y mi vergüenza por no haber visto el premio en su momento

¡Locos por los gatos!

¡Locos por los gatos!
¿Te apuntas?

Flores contra el Cáncer / Flowers against Cancer

Flores contra el Cáncer / Flowers against Cancer
Antoni Lozano

No compres, ¡adopta!
Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet

ÚNETE AL "MANIFIESTO POR LA SOLIDARIDAD" HACIENDO CLICK EN LA IMAGEN

¡ ¡ ¡ ¡ T E S O R O S ! ! ! !

¡ ¡ ¡ ¡ T E S O R O S ! ! ! !
¡Gracias, Candela!

¡Gracias, Alma Cándida!

¡Gracias, Alma Cándida!

¡Gracias, Lisebe!

¡Gracias, Candela! Algún día iré a Limerick...

¡Graciñas, Lisebe!

¡Gracias, Candela!

¡Gracias, Catman!

¡Gracias, P Vázquez "ORIENTADOR"!

¡Gracias de nuevo, P Vázquez "ORIENTADOR"!

PREMIO AL RETO "EN SEIS PALABRAS". ¡Gracias, Candela!

¡Gracias, BLAS!

¡Gracias, Nico!

Rosa Amiga por ser una cuentista

Rosa Amiga por ser una cuentista
¡Gracias, Groucho!

¡Gracias, P.Vázquez Orientador!

Lo encontré, por fin; ¡Gracias, Catman!

¡Gracias, Luis Antonio!

¡Gracias, Toupeiro!

¡Gracias, BLAS!

¡Gracias, Ababoll!